Praca ma na celu opisanie realnych możliwości stosowania opieki duchowej na oddziałach anestezjologii i intensywnej terapii (OAiIT) w Polsce. Pacjenci chorzy krytycznie oraz ich rodziny, stając w obliczu cierpienia i śmierci, potrzebują źródła pocieszenia i nadziei. Opieka duchowa ma na celu przyniesienie im ulgi poprzez odpowiedź na ich potrzeby duchowe.
Jeśli ktoś prosi, żeby skrócić mu życie, to nie należy się na to godzić. Współczesna medycyna ma środki, żeby nieść pomoc i dać ulgę, by pacjent mógł spokojnie odejść – powiedział dr n. med. Tadeusz Borowski-Beszta z Białegostoku.
Obserwacje z realizacji programu.
Zrozumienie potrzeb psychologicznych pacjenta, a także – co jest szczególnie ważne właśnie dziś, w trakcie pandemii COVID-19 – jego potrzeb duchowych wydaje się nie mniej ważne niż dbałość o najlepsze metody leczenia.
W Rzeczypospolitej Polskiej standardy etyki lekarskiej wyznacza polski Kodeks Etyki Lekarskiej (KEL).13 Wskazuje on wprost, że lekarz nie może stosować eutanazji ani pomagać w popełnieniu samobójstwa (art. 31 KEL).
Skuteczność leczenia nie zależy wyłącznie od stanu fizycznego czy immunologicznego pacjenta, lecz w równie istotnym stopniu od jego psychiki. Chorzy, którzy nie mają sił duchowych i woli walki przegrywają z chorobą, mimo pozornie łagodniejszego przebiegu.
Autorzy przedstawiają postępowanie paliatywne u chorych na COVID-19 obejmujące: planowanie opieki medycznej z wyprzedzeniem, komunikację, opiekę całościową, opiekę duchową i towarzyszenie choremu, łagodzenie objawów (m.in. duszności), opiekę nad umierającymi oraz udzielenie wsparcia rodzinie w okresie umierania chorego oraz po jego śmierci.
Decyzje dotyczące pierwszeństwa dostępu do zaawansowanych technologii ratujących życie oraz alokacji i racjonowania ograniczonych zasobów medycznych powinno się uzależniać od kryteriów medycznych, a nie społecznych czy ekonomicznych.
